از این فرصت استفاده کن.

شاگرد شوفر وانت نیسانِ امدادخودرو، پشت فرمون زانتیایی که داشتن می­کشیدن نشسته بود و خلاصه حال می­کرد.

خیابان گوگوش.

خواب دیدم دارن تابلوی یه خیابون رو تو تهرون به اسم خیابان «گوگوش» نصب می­کنن. خود گوگوش هم بود.

مکانیزم.

یه خانومه تعریف می­کنه که یه دوست داره که این چشماش شور ئه: «هر وقت می­آد خونه­مون، یه ظرفی چیزی که لب پَر شده باشه می­زنم می­شکونم که اثر چشم­ش از بین بره.»

به خوندن ش می ارزه.

یک شعر از مهندس مسعودخانِ اردکانی که توی سایت چراگاه گذاشته شده

يك دفتر ِ پر ز شعر ِكوشيده
يك قوري ِچاي ِكهنه جوشيده
گلدان تهي ز گل كه در پايش
يك دشت گياه هرزه روئيده
يك مرد ميان آينه حيران
مردي كه لباس ِمرگ پوشيده
هر جاده ي پر غبار را رفته
بر هر در ِ بسته دست كوبيده
جان خسته ز هر چه كارهاي محال
از آن همه گاو ِنر كه دوشيده ...!
فرياد به ناله ... ناله را به سكوت...
آرام ، به هر چه درد خنديده ...
خسته ست از اين جدال ِبي پايان
از هر چه در اين زباله دان ديده
در ذهن دوباره فكر ِتكراري
يك حركت ِپوچ يا نسجيده
***
امروز به جرم خود كشي  - آن مرد -
بر تخت جنون خويش خوابيده
محكوم به زندگي براي ابد !!!
از بركت آن طناب ِپوسيده

الف.میم که بود و چه کرد؟

بگذار به نُه ده سال پیش برگردم. به 76 و 77. به هفتاد و ششی که سال امید بود. سال کیارستمی. سال خاتمی. سال ایران و استرالیا...آینه­ی آینده می­انگاشتیم رخ­دادهای خوب آن سال را...

تابستان 76 یک دوره­ی آموزش روزنامه­نگاری برای نوجوانان را گذراندم. مهر که آمد و رفتم سال سوم دبیرستان، پیِ این را گرفتم که در روزنامه­ای مشغول شوم. گشتم و گشتم تا از بد یا خوبِ روزگار،  یکی دو کوچه پایین­تر از دبیرستان­مان یک روزنامه پیدا کردم. یکی از همان بی­شمار روزنامه­هایی که آن­روزها چراغ روشن­شان، آینده را نور می­داد. یک دو ماه مثل سریش چسبیدم به دفتر سردبیرش تا بالاخره قبول کرد برای یک­ماه آزمایشی، توی سرویس سینما و تلویزیون مشغول شوم. زمستان 76 بود و من هفده هجده سالم بود.

***

توی اتاق تحریریه سه تا میز برای سرویس سینما و تلویزیون بود و یکی از این سه میز مال من که عصرها بعد از مدرسه می­رفتم و پشت­ش می­نشستم و خبر تهیه می­کردم. اول­ش از پیاده­کردن و تنظیم خبری کردن فکس­هایی که می­آمد شروع شد، برای ستون اخبار کوتاه هنری. بعد کم­کم که دیدند چیزکی در چنته دارم، گوشی­یِ تلفن و دفتر تلفن را دادند دست­م و مصاحبه­های خبری­یِ کوتاه با هنرمندان درجه دو تلویزیون افتاد دست من. پشت میز می­نشستم و با شور  روزهای نوجوانی، سعی می­کردم مصاحبه­ی خوبی از آب دربیاورم. آدم است دیگر. گاف می­دهد خب. من هم می­دادم. آن اوایل صدای­م پشت تلفن می­لرزید. این را هم کم­کم راه افتادم.

***

رو­به­روی میز من، میز دختری بود که معمولن مصاحبه­های اساسی­یِ سینما را انجام می­داد. عصرها که من می­آمدم، یکی دو ساعتی می­ماند و بعد چون ساعت کاری­اش تمام می­شد می­رفت سراغ خانه زندگی­اش که انگار یک جایی توی خیابان شریعتی بود. پوست­ش سفید و قدش متوسط بود .اندام باریکی داشت. نخودی می­خندید و وقتی می­خندید دست­ش را می­گرفت جلوی دهانش. با نمک بود. دوری­یِ ناشی از تعطیلات نوروز 77 بود که به­م فهماند عاشق­ش شده­ام. عاشق کسی که شش سال بزرگ­تر از منِ ریقو بود و تازه لیسانس­ش را گرفته بود.

***

یک­بار پسر جوانی از یک مجله­ی سینمایی آمد و حسابی با عشق من گرم گرفت. چیک تو چیک حرف می­زدند و وقتی می­دیدم به او هم نخودی می­خندد حرص می­خوردم. انگار هم­چین چیزی را از نگاه­م خواند که وقتی پسرک رفت، مجله­ای را که پسرک آورده بود برایم آورد و گفت :« اومده­بود مجله­شونو نشون بده» و من از نگاه­ش، از این­که آمده سرمیز من، از لب­خندش کیف کردم. آن­قدر که داستان پسر رقیب پاک یادم رفت.

***

سه ماه اول سال هفتاد و هفت را چشم توی چشم خبرنگار میزِ روبه­رویی نگاه می­کردم و هیچ نمی­گفتم. چی باید می­گفتم؟ پسربچه­ای که تازه پشت لب­ش سبز شده و تازه افتاده توی جریان اجتماع، به دختری که شش سال از خودش بزرگ­تر بود چی باید می­گفت. آخرش­ هم کنکور پیش­دانشگاهی  دانشگاه آزاد و امتحان نهایی­های سال آخر دبیرستان را بهانه کردم و از روزنامه زدم بیرون. کارم شد گوش دادن به آلبوم «باران عشق» چشم­آذر که آن سال­ها تازه بیرون آمده بود. و رویابافی­های شبانه وقتی که خواب­م نمی­برد. رویابافی­یِ این­که یک روزی...یک جایی، من و او به هم می­رسیم و با هم زندگی می­کنیم. با همه­ی دیالوگ­ها و نمابندی­های اتفاقاتی که توی این روند می­افتد.

***

آن­هایی که من را می­شناسند می­دانند که اسم­م امید است. و فامیل­م با «صاد» شروع می­شود. «الف» و «میم»، سرواژه­ی اسم و فامیل او هستند. اسم مستعاری که از همان موقع روی خودم گذاشتم و هنوز هم با من هست. و گمان هم نکنم روزی با من نباشد.

***

یکی دو سال پیش آن­یکی هم­کارمان در سرویس سینما و تلویزیون را جایی دیدم و به بهانه­های حرف تو حرف، سراغ ا«لف.میم» را گرفتم. ازدواج کرده بود و انگار بچه هم داشت.  سام هم با من بود. وقتی­ به­ش گفتم که اینی که الان سراغ­ش را گرفتم، همان «الف.میم» بود، حال­م را فهمید... یک جوری شده بودم. غصه­ام شده بود. و سام توی تاکسی­ای که داشت ما را به خانه می­رساند آرام­م کرد.

***

این نوشته را به یاد «الف.میم» نوشتم. اسم کامل­ش را نمی­آورم چون هنوز توی مطبوعات هست و شاید خوش­ش نیاید. به یاد سام نوشتم که داستان الف.میم را اولین بار برای او تعریف کردم. و به مناسبت 23 اَمرداد، روزی که نخستین پست کوچه­ی بی دار و درخت را این­جا گذاشتم.

پیامک.

یه پیامک فرستادم برای سیامک

اشتباهی رفت واسه گوشی­یِ فَرانَک.

همه­ی پیامک­م حرفای زشت بود

آبرومو برد پیامک پیش فرانک.

ابتکار از ما، اختراع از شما.

این حاجیانی که به مکه مشرف می­شن یه کاری باید انجام بدن به نام «رمی جمرات».  یعنی به سه تا ستون سنگی که توی یه چاله­ای هست و نماد شیطان ئه، سنگ پرت کنن.

حالا موضوع ابتکار من از این قرار ئه که چون باید هر حاجی حتمن هفت تا سنگ به ستون بزنه تا کارش ردیف شه، و تو اون شلوغ بازار کسی به کسی نیست که ببینه سنگا خورده یا نه بیایم یه کاری بکنیم. روی هر سنگی که به هر حاجی می­دیم یه حس­گر بذاریم، روی ستون­ها هم همین­طور. بعد یه جوری باشه که سنگ­های هر نفر شناسه­ی خودشو داشته باشه و به یه سرور مرکزی، که مثلن می­شه اونو تو کعبه کار گذاشت، وصل باشه. هر وقت سنگ به ستون خورد، یه پیامک برای گوشی­یِ هم­راهِ حاجی بیاد که : «STONE DELIVERED». اون وقت حاجی­ها می­فهمن که چندتا سنگ­شون خورده، چندتا نه.

 

دایی مردک.

آقا ما این­جا یه هم­کاری داریم، که مثلن مرد تشریف دارن. خدا شاهد ئه روی هرچی خاله زنک و جی­جی­باجی بوده کم فرموده­ن ایشون. یعنی من نمی­دونم چرا همه­ش به خانوما اتهام خاله­زنک بازی می­زنن. این آقا آمار همه­ی اداره رو (از این­که کی با کی حرف می­زنه، کی با کی حرف نمی­زنه کی کجا ناهار می­خوره و...) داره و به­صورت کاملن شفاف در کل اداره پخش می­کنه. دل­م می­خواد با مشت بزنم له­ش کنم.

دردناک ئه.

- «بدموقع که مزاحم نشدم؟»

- «نه­بابا خوب شد زنگ زدی...این­قدر حوصله­م سررفته­بود که داشتم کتاب می­خوندم.»

آخه با ابن وضعیت آدم چه توقعی درباه­ی پیش­رفت این کشور می­تونه داشته باشه؟

به­خصوص این که در کمال شرمندگی گوینده­ی دیالوگ خودم­ ام. شرمنده به خدا.

دست ت درد نکنه.

معنی­یِ قابلمه بودی

توی بحران ملاقه

تحلیل.

« فقط اونایی که دختربازن اودوکلن دیویدوف می­زنن»

انگار اگه دخترباز نباشی و دیویدوف بزنی، بو نمی­ده.

ثبت نام آغاز شد.

                                             

اگر می­خواهید در جام ملت­های دوره­ی بعدی قهرمان شوید، از هم­اکنون ثبت­نام کنید.

(ارتش آمریکا)

 

رسیدگی.

دیروز توی این برنامه­ی فیتیله، یکی از تماشاچیا یه بچه از اصفهان بود که عمو قناد ازش خواست توضیح بده چی شده که اومده. بچه­هه گفت وقتی رییس جمهور اومده­بوده اصفهان، پدرش یه نامه برای رییس­جمهور نوشته و ازش خواسته بچه­ش بیاد تو برنامه.

بعدش هم عمو قناد گفت که دفتر ریاست جمهوری نامه­ی بچه­­هه رو ارجاع داده به دفتر شبکه دو و خواسته­ن که به­ش رسیدگی بشه.

...

امروز عصر رادیوپیامِ توی تاکسی گفت: «فرمانده­ی نیروی انتظامی اعلام کرد کسانی که عمل­کرد مسوولان را زیر سوال می­برند هدف مرحله­ی چهارم طرح ارتقای امنیت اجتماعی هستند.» راننده­ی تاکسی داشت توی ترافیک اتوبان چرت می­زد...وبقیه هم خواب بودند.